امام -علیه‌السلام- پس از حرکت از صفین به سوی کوفه از جریان حکمیت غافل نبود و پیوسته سفارشهای لازم را به ابنعباس (که در رأس چهار صد نفر به آن منطقه اعزام شده بود) میکرد. معاویه نیز از کار حکمین غافل نبود و او نیز چهارصد نفر را به آن منطقه اعزام کرده بود. تفاوت یاران امام -علیه‌السلام- با پیروان معاویه این بود که شامیان به صورت افراد چشم و گوش بسته، مطیع و تسلیم سرپرست خود بودند و هرگاه نامهای از معاویه میرسید هرگز نمیپرسیدند که معاویه چه نوشته است، در حالی که هر موقع نامهای از امام -علیه‌السلام- به ابنعباس میرسید گردنها کشیده میشد تا آگاه شوند که امام -علیه‌السلام- چه دستوری به او داده است. از این جهت، ابنعباس آنان را نکوهش کرد و گفت: هر وقت پیامی از امام میرسد میپرسید چه دستوری آمده است. اگر آن را پنهان کنم میگویید چرا پنهان کردی و اگر آن را بازبگویم راز ما فاش میشود و برای ما رازی باقی نمیماند.(1)
1) همان، ص 533؛ تاریخ طبری، ج 3، جزء 6، ص 37؛ کامل ابناثیر، ج 3، ص 167؛ الاخبار الطوال، ص 198.
