و قال علیهالسلام
مَنْ یُعْطِ بِالْیَدِ الْقَصِیرَةِ یُعْطَ بِالْیَدِ الطَّوِیلَةِ.
امام علیه السلام فرمود:
کسى که با دست کوتاه ببخشد با دست بلند به او بخشیده مىشود.(1)
مرحوم سید رضى مىگوید: «معناى این کلام این است که آنچه انسان از اموال خود در راه خیر و نیکى انفاق مىکند هرچند کم باشد خداوند جزا و پاداش او را بسیار مىدهد و منظور از دو دست (دست کوتاه و بلند) در اینجا دو نعمت است که امام علیه السلام میان نعمت پروردگار و نعمت انسان را با کوتاهى و بلندى فرق گذاشته است؛ نعمت و بخشش از سوى بنده را کوتاه و آنچه را از ناحیه خداوند است بلند شمرده است و این بدان جهت است که نعمت خدا همواره چندین
برابر نعمت مخلوق است، زیرا نعمتهاى الهى اصل و اساس تمام نعمتهاست؛ تمام نعمتها به او باز مىگردد و از سوى او سرچشمه گرفته مىشود (حتى نعمتى که انسان آن را به دیگرى مىبخشد آن هم از سوى خداست و با توفیق الهى بذل و بخشش مىشود)»؛(قالَ الرَّضِیُّ وَمَعنى ذلِکَ أنَّ ما یُنْفِقُهُ الْمَرْءُ مِنْ مالِهِ فِی سَبیلِ الْخَیْرِ وَالْبِرّ وَإنْ کانَ یَسیراً فَإنَّ اللَّهَ تَعالى یَجْعَلُ الْجَزاءَ عَلَیْهِ عَظیماً کَثیراً وَالْیَدانِ هاهُنا عِبارَةٌ عَنِ النّعْمَتَیْنِ فَفَرَّقَ علیه السلام بَیْنَ نِعْمَةِ الْعَبْدِ وَنِعْمَةِ الرَّبّ تَعالى ذِکْرُهُ بِالْقَصیرَةِ وَالطَّویلَةِ فَجَعَلَ تِلْکَ قَصیرَةً وَهذِهِ طَویلَةً لِأنَّ نِعَمِ اللَّهِ أبَداً تَضْعُفُ عَلى نِعَمِ الْمَخْلُوقِ أضْعافاً کَثیرَةً إذْ کانَتْ نِعَمِ اللَّهِ أصْلُ النّعَمِ کُلُّها فَکُلُّ نِعْمَةٍ إلَیْها تَرْجِعُ وَمِنْها تَنْزِعُ).
1) سند گفتار حکیمانه:به گفته خطیب رحمه الله در مصادر نهجالبلاغه، این کلام نورانى را زمخشرى در ربیع الابرار و آمدى در غررالحکم آورده و سید رضى در کتاب مجازات النبویه نیز آن را به مناسبتى ذکر کرده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 185).اضافه بر این ابن عساکر در تاریخ دمشق، این کلام حکیمانه را در ضمن داستان مفصلى نقل کرده و به یقین منبعى جز نهجالبلاغه داشته است. (تاریخ دمشق، ج 50، ص 173).
