و قال علیهالسلام
مَنْ وَضَعَ نَفْسَهُ مَوَاضِعَ التُّهَمَةِ فَلَا یَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ.
امام علیه السلام فرمود:
کسى که خود را در مواضع تهمت قرار دهد نباید کسى را ملامت کند که به او سوء ظن پیدا مىکند (بلکه باید خود را سرزنش کند که اسبابسوء ظن را فراهم کرده است).(1)
1) سند گفتار حکیمانه:مرحوم خطیب در کتاب مصادر مىگوید: این کلام حکمتآمیز بخشى از کلماتى است که پیش از سید رضى مرحوم صدوق در کتاب امالى به صورت مسند و مرحوم ابن شعبه حرانى در تحف العقول به صورت مرسل آورده است همانگونه که مرحوم مفید نیز در کتاب اختصاص آن را در لابهلاى سخنان حکمتآمیز دیگرى به صورت مسند ذکر کرده است، سپس مرحوم خطیب، کلامى نسبتاً طولانى از کلمات امام امیرمؤمنان علیه السلام نقل مىکند که مشتمل بر توصیههاى مهمى است و جمله مورد بحث در لابهلاى آن قرار دارد. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، 139).اضافه بر این مرحوم کلینى در کافى، ج 8، ص 152، ح 137، این حدیث را به طور مسند از امیرمؤمنان علیه السلام به این صورت نقل مىکند: «مَنْ عَرَّضَ نَفْسَهُ لِلتُّهَمَةِ فَلَا یَلُومَنَّ مَنْ أَسَاءَ بِهِ الظَّنَّ وَ مَنْ کَتَمَ سِرَّهُ کَانَتِ الْخِیَرَةُ فِی یَدِه» همچنین در کتاب مسند زید بن على، ص 501 این کلام حکمتآمیز ذکر شده است.
