فقال علیهالسلام
وَسُئِلَ عَنِ الْخَیْرِ مَا هُوَ؟
لَیْسَ الْخَیْرُ أَنْ یَکْثُرَ مَالُکَ وَوَلَدُکَ، وَلَکِنَّ الْخَیْرَ أَنْ یَکْثُرَ عِلْمُکَ. وَأَنْ یَعْظُمَ حِلْمُکَ، وَأَنْ تُبَاهِیَ النَّاسَ بِعِبَادَةِ رَبِّکَ؛ فَإِنْ أَحْسَنْتَ حَمِدْتَ اللَّهَ، وَإِنْ أَسَأْتَ اسْتَغْفَرْتَ اللَّهَ. وَلَا خَیْرَ فِی الدُّنْیَا إِلَّا لِرَجُلَیْنِ: رَجُلٍ أَذْنَبَ ذُنُوباً فَهُوَ یَتَدَارَکُهَا بِالتَّوْبَةِ، وَرَجُلٍ یُسَارِعُ فِی الْخَیْرَاتِ.
از آن حضرت پرسیدند: خیر و نیکى چیست؟
امام علیه السلام فرمود:
خیر و خوبى در آن نیست که مالت فراوان و فرزندانت زیاد شوند، خیر در این است که علمت زیادوحلمت فزونگردد وبا پرستش پروردگاربه مردم مباهات کنى، هر گاه کار نیکى از تو صادر شد خدا را سپاس گویى و اگر گناهى سر زد استغفار نمایى، دنیا فقط براى دوکس خوب است: کسى که گناهانى کرده ومىخواهد با توبه جبرانکندوکسىکه با سرعت بهسراغ کارهاى خیر مىرود.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:از کسانى که پیش از مرحوم سیّد رضى این گفتار حکمتآمیز را نقل کردهاند، برقى در کتاب محاسن است و از کسانى که بعد از سیّد رضى آن را نقل کردهاند، ابونعیم اصفهانى در حلیة الاولیاء است که آن را با تفاوتهایى نقل کرده که نشان مىدهد از منبع دیگرى گرفته است و نیز زمخشرى در کتاب ربیع الابرار و فتال در روضة الواعظین و آمدى در غررالحکم را مى توان نام برد. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 89).
