در بعضى از روایات در ذیل این حدیث نکته عجیبى آمده است و آن اینکه چون معاویه این اوصاف و این سخنان را از امام علیه السلام شنید گریه کرد به گونهاى که
قطرات اشک بر صورت او جارى گشت و گفت: «رَحِمَ اللَّهُ أَبَا الْحَسَنِ کَانَ وَاللَّهِ کَذَلِکَ؛ خدا رحمت کند ابوالحسن على را، به خدا سوگند اینگونه بود». معاویه از ضِرار پرسید: اندوه تو بر مرگ على چگونه بود؟ ضرار در پاسخ گفت: مانند اندوه کسى که فرزندش را در دامنش سر ببرند.(1)
در نقل دیگرى در بحار آمده است که حاضران نیز گریه کردند!(2) نیز آمده است که معاویه به حاضران در مجلس رو کرد و گفت: اگر من از دنیا بروم هیچ یک از شما حاضر نیست چنین مدح و ثنایى درباره من داشته باشد. یکى از حاضران، با شجاعت به او پاسخ داد و گفت: «الصَّاحِبُ عَلى قَدْرِ صاحِبِهِ؛دوست هر کس همطراز خود اوست».(3)
1) الاستیعاب، ج 3، ص 1107.
2) بحارالانوار، ج 33، ص 250، ح 524.
3) همان، ج 41، ص 121، ح 28.
