و قال علیهالسلام
مَنْ نَصَبَ نَفْسَهُ لِلنَّاسِ إِمَاماً فَلْیَبْدَأْ بِتَعْلِیمِ نَفْسِهِ قَبْلَ تَعْلِیمِ غَیْرِهِ، وَلْیَکُنْ تَأْدِیبُهُ بِسِیرَتِهِ قَبْلَ تَأْدِیبِهِ بِلِسَانِهِ؛ وَمُعَلِّمُ نَفْسِهِ وَمُؤَدِّبُهَا أَحَقُّ بِالْإِجْلَالِ مِنْ مُعَلِّمِ النَّاسِ وَمُؤَدِّبِهِمْ.
امام علیه السلام فرمود:
کسى که خود را در مقام پیشوایى و امامت بر مردم قرار مىدهد باید پیش از آنکه به تعلیم دیگران مىپردازد به تعلیم خویش بپردازد و باید تأدیب و تعلیم او نسبت به دیگران پیش از آنکه با زبانش باشد با عمل صورت گیرد و کسى که معلّم و ادبکننده خویشتن است به احترام سزاوارتر از کسى است که معلّم و مربّى مردم است.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:در کتاب مستطرف نوشته «ابوالفتوح محمد بن احمد مصرى شافعى» (معروف به خطیب ابشیهى از علماى قرن نهم) این سخن حکمت آمیز با تفاوتهایى نقل شده و این نشان مىدهد که او منبعى غیر از نهجالبلاغه در اختیارش بوده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 57).
