امام علیه السلام در این کلام حکیمانه تشبیه جالبى درباره غافلان اهل دنیا دارد مىفرماید: «اهل دنیا همچون کاروانیانى هستند که آنان را بهسوى مقصدى مىبرند و آنها در خوابند».
مىدانیم دنیا مسیر آخرت است و در این مسیر منزلگاههایى است که در آنجا باید زاد و توشه براى آخرت برگرفت تا هنگامى که انسان به مقصد مىرسد دستش خالى نباشد؛ ولى دنیاپرستانى که در تمام عمر به دنیا مشغولاند، همچون کسانى هستند که بر مرکب سوار و در خوابند و ساربان آنها را بهسوى مقصد مىبرد. انتهاى این مسیر همان مرگ است آنها زمانى که سیلى اجل در گوششان نواخته شود از این خواب غفلت بیدار مىشوند و تهى دست بهسوى آخرت مىروند. همان گونه که در روایت معروف آمده است:«النَّاسُ نِیامٌ فَإذا ماتُوا انْتَبَهُوا». مردم در خوابند هنگامى که بمیرند از خواب بیدار مىشوند.(1)
به بیان دیگر انسانها سرمایهدارانى هستند که وارد بازار دنیا مىشوند مدت این بازار- مانند بسیارى از بازارهاى جهانى محدود است- و سرمایه آنها ساعات و شبها و روزهاى عمر آنهاست هرگاه در این مدت در خواب باشند سرمایه از دست مىرود و تجارتى حاصل نمىشود.
به گفته شاعر:
سرمایه ز کف رفت و تجارت ننمودیم
جز حسرت و اندوه متاعى نخریدیم
1) بحارالانوار، ج 4، ص 43؛ مجموعه ورام، ج 1، ص 150.
