امام علیه السلام در این سخن کوتاه و پربارش درس بزرگى به همه طالبان غنا و بىنیازى مىدهد، مىفرماید: «برترین غنا و بىنیازى، ترک آرزوهاست»؛(أَشْرَفُ الْغِنَى تَرْکُ الْمُنَى)
«مُنى» جمع «أُمنیة» به معناى آرزو است و در این عبارت نورانى امام علیه السلام، منظور آرزوهاى دور و دراز و دور از منطق عقل و شرع است. بدیهى است اینگونه آرزوها غنا و بىنیازى را از انسان سلب مىکند، زیرا از یک سو چون همه آنها به وسیله خود انسان دست نیافتنى است او را وادار به متوسل شدن به این و آن مىکند و باید در مقابل هر انسانى خواه شریف باشد یا وضیع، باارزش باشد یا بىارزش، دست حاجت دراز کند و این با غنا و بىنیازى هرگز سازگار نیست.
از سوى دیگر براى رسیدن به چنین آرزوهایى باید در مصرف کردن ثروت خود بخل ورزد و همه آن را ذخیره کند و عملًا زندگى فقیرانهاى داشته باشد.
از سوى سوم چنین کسى آرامش روح و فکر خود را باید براى رسیدن به این آرزوها هزینه کند. در روایتى در غررالحکم آمده است:«أَنْفَعُ الْغِنَى تَرْکُ الْمُنَى؛سودمندترین دارو (ى اضطراب و نگرانى) ترک آرزوهاى دور و دراز است».(1)
تمام این وابستگىها زاییده آرزوهاى دور و دراز است؛ هرگاه آن آرزوها از صفحه فکر انسان پاک شود، انسان به غنا و بىنیازى پرارزشى دست مىیابد و به همین دلیل امام علیه السلام ترک این آرزوها را برترین و بهترین غنا شمرده است.
در تعبیر دیگرى که در حکمت 371 آمده است امام علیه السلام مىفرماید:«لَا کَنْزَ أَغْنَى مِنَ الْقَنَاعَة؛هیچ گنجى بىنیاز کننده تر از قناعت نیست (همان قناعتى که نقطه مقابل آرزوهاى طولانى محسوب مىشود)».
امام هادى علیه السلام طبق روایتى که علامه مجلسى آن را از درة الباهرة نقل کرده است، فرمود:«الْغِنَى قِلَّةُ تَمَنِّیکَ وَالرِّضَا بِمَا یَکْفِیکَ وَالْفَقْرُ شِرَّةُ النَّفْسِ وَشِدَّةُ الْقُنُوط؛غنا و توانگرى آن است که دامنه آرزو را کم کنى و به آنچه خدا به تو داده است خرسند باشى و فقر آن است که نفس آدمى سیرى ناپذیر و شدیدا (از رسیدن به همه آرزوها) نومید باشد».(2)
1) غررالحکم، ح 7213.
2) بحارالانوار، ج 75، ص 368، ح 3.
