و قال علیه السلام
اعْجَبُوا لِهَذَا الْإِنْسَانِ یَنْظُرُ بِشَحْمٍ، وَیَتَکَلَّمُ بِلَحْمٍ، وَیَسْمَعُ بِعَظْمٍ، وَیَتَنَفَّسُ مِنْ خَرْمٍ.
امام علیه السلام فرمود:
از این انسان تعجب کنید که با یک قطعه پیه مىبیند، با قطعه گوشتى سخن مىگوید با استخوانى مىشنود و از شکافى تنفس مىکند!(1)
1) سند گفتار حکیمانه:نویسنده مصادر نهجالبلاغه از ابن سمعون که واعظ معروفى بود (وفات او سنه 387 بود) و 13 سال قبل از تألیف نهجالبلاغه چشم از دنیا پوشید، نقل مىکند در یکى از سخنان خود مىگوید: «سُبْحانَ مَنْ أنْطَقَ بِاللَّحِم وَبَصَّرَ بِالشَّحْمِ وَأبْصَرَ بِالْخَرْمِ؛ منزه است آن خدایى که با یک قطعه گوشت انسان را به نطق درآورد و با یک قطعه پیه بینایى و با قطعهاى استخوان شنوایى را» به او بخشید. نویسنده مصادر چنین نتیجهگیرى مىکند که «ابن سمعون» این سخن را از کلام مولى اقتباس کرده و بنابراین از منبع دیگرى غیر از نهجالبلاغه گرفته است سپس مىافزاید: تنها «ابن سمعون بغدادى» نبود که از خطبههاى امیرمؤمنان علیه السلام اقتباس مىکرد پیش از او «حسن بصرى»، «عبد الحمید بن کاتب» و «عبداللَّه مقفع» و غیر آنها، بلکه هر خطیب توانایى از سرچشمه کلام آن حضرت سیراب شدند. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 11).
