امام علیه السّلام نامه زیرا را به مردم ولایات تابعه خود نوشت و در آن سرگذشت جنگ صفین را براى آنان شرح داد.
و آغاز کار ما این بود که چون با اهل شام روبرو شدیم ظاهرا چنین مىنمود که پروردگارمان یکى است و پیغمبرمان یکى است و ادّعاء و سخنمان هم در اسلام یکى است. نه از آنان انتظار داشتیم که ایمان به خدا و تصدیق به رسولش را افزونتر کنند، و نه آنان این انتظار را از ما داشتند. موضوع یکى بود، و تنها اختلافمان روى خون عثمان دور مىزد، که آنهم دامن ما از آن پاک بود گفتیم: «بیائید امروز با فرو نشاندن این آشوب و تسکین مردم چیزى را که بعدها چاره پذیر نیست درمان کنیم، تا آبها از آسیاب بیفتد و کارها با شتاب انجام بگیرد و جمع و جور گردد، و آن وقت بتوانیم حق را در جاى خود قرار دهیم». گفتند: «نه، بلکه با ستیزگى و گستاخى درمان مىکنیم» و همچنان زیر بار نرفتند تا آنکه آتش جنگ را برافروختند، و آن را دامن زدند و تر و خشک را با هم سوختند. بارى، هنگامى که جنگ با دندانهاى تیزش بر و پاى ما و آنان را گرفت، و چنگالهایش را در ما و خودشان فرو برد، تازه آنچه را ما پیشنهاد کرده بودیم پذیرفتند، و زیر بار آن رفتند. ما هم به درخواستشان پاسخ گفتیم، و در انجام کارشان شتافتیم، تا آنکه دیگر برایشان جاى هیچگونه عذر و بهانهاى نگذاشتیم. هر کدام از آنان که از دل و جان قرآن را داور قرار داد، خداوند او را از هلاکت رهانید و در صف نیکانش نهاد. و کسى که ستیزگى ورزید و کج و کولگى کرد همان پیمان شکن نابکارى بود که خداوند قلبش را تیره و تار نمود، و مغزش را دائره کژى و پلیدى سرش فرمود.
