به معاویه (4)

گروه فراوانى از مردم را تباه ساختى، و با نیرنگ و فریب آنان را گمراه کردى و در امواج دریاى سیاه خود انداختى. تیرگى سراپایشان را

گرفته، و خیرگى به درونشان راه یافته. از سمتى که مى‏خواستند بروند منحرف گشتند، و از روى تعصب به شرف خانوادگیشان بالیدند و بسوى باطل شتافته حق را زیر پا گذاشتند. جز اهل بینش که پس از شناختنت از دور و برت فرار کردند، و از شر زد و بندهایت رو به خدا آوردند. زیرا تو مى‏خواستى آنها را از مقصدى که دارند برگردانى، و به بیابانى بى‏کران و هولناک بکشانى. اى معاویه، دمى به خود آى و از خدا بترس، افسارت را از چنگ شیطان رها نموده راه راستى و درستى را از مردم راد سرشت بپرس. دنیا چه بخواهى چه نخواهى پیوندش را با تو مى‏برد، و آخرتت نزدیک مى‏شود و زود باشد که اجل تو را به گور ببرد، و السلام.