جا داشت بیش از صد و بیست هزار نفر حاضر در غدیر، هر یک به سهم خود خطبه ی غدیر را حفظ کنند و متن آن را در اختیار فرزندان و
فامیل و دوستان خود قرار دهند.
البته فضای ظلمانی جامعه ی مسلمین پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و اله- که گفتن و نوشتن معارف و سنن پیامبر صلی الله علیه و اله سال های متمادی در آن ممنوع بود- سبب شد که مردم نتوانند سخنان سرنوشت سازِ پیامبرِ دلسوزشان در آن مقطع حساس را بازگو کنند و در فکر اجرای آن در عینیت جامعه باشند. پیداست که مطرح کردن غدیر مساوی با برچیدن بساط غاصبینِ خلافت بود، و آنان هرگز اجازه ی چنین کاری را نمی دادند.
اما غدیر، به صورتی در سینه ها جای گرفت که عده ی زیادی خطابه ی غدیر یا قسمتی از آن را حفظ کردند و برای نسل های آینده به یادگار گذاشتند، و هیچکس را قدرتِ منع از انتشار چنین خبر مهمی نبود. لذا بین قاطبه ی مسلمین، هیچ حدیثی به اندازه ی «حدیث غدیر» روایت کننده ندارد، و گذشته از تواترِ آن، از نظر رجال و درایت فوق العاده است.
پیامبر صلی الله علیه و اله با توجه به آینده ی بلند مدت دین الهی تا آخرین روز دنیا و دامنه ی وسیع مسلمین در حد جهانی، جانشینان خود تا روز قیامت را در این خطابه ی رسمی به جهانیان معرفی فرمودند.
اگر گروه هایی از مسلمین در طول زمان ها همچنان در مقابل جانشینان حقیقی پیامبرشان سر تعظیم فرود نیاورده و نمی آورند، ولی جمع عظیم شیعیان در طول تاریخ فقط علی بن ابی طالب و یازده فرزند او را جانشینان پیامبر صلی الله علیه و اله می دانند.
اگر اجتماع آن روزِ مسلمین، خلافتِ بلافصل امیرالمؤمنین علیه السلام را در مرحله ی عمل ندیدند، ولی بسیاری از نسل های بعدی مسلمانان وصی واقعی پیامبرشان را شناختند که این بالاترین هدف از «غدیر» بود.
