با پایان یافتن خطابه، مردم به سوی پیامبر صلی الله علیه و اله و امیرالمؤمنین علیه السلام ازدحام کردند، و با ایشان به عنوان بیعت دست می دادند و تبریک و تهنیت می گفتند.
پیامبر صلی الله علیه و اله دستور دادند تا دو خیمه بر پا شود. در یکی خود جلوس فرمودند و به امیرالمؤمنین علیه السلام دستور دادند تا در خیمه ی دیگر جلوس فرماید. مردم دسته دسته در خیمه ی پیامبر صلی الله علیه و اله حضور می یافتند و پس از بیعت و تبریک به خیمه ی امیرالمؤمنین علیه السلام می آمدند و به عنوان امام و خلیفه ی بعد از پیامبرشان با حضرتش بیعت می کردند و با لقب «امیرالمؤمنین» به آن حضرت سلام می کردند، و این مقام والا را تبریک و تهنیت می گفتند. برنامه ی بیعت و تهنیت تا سه روز ادامه داشت و حضرت این مدت را در غدیر اقامت داشتند.
مسئله ی جالب در این بیعت آن بود که اولین کسانی که در غدیر با امیرالمؤمنین علیه السلام بیعت نمودند و خود را از دیگران جلو انداختند همان هایی بودند که زودتر از همه بیعت خود را شکستند و پیمان خود را زیر پا گذاشتند. آنان عبارت بودند از: ابوبکر، عمر، عثمان، طلحه و زبیر که پس از رحلت پیامبر صلی الله علیه و اله یکی پس از دیگری رو در روی امیرالمؤمنین علیه السلام ایستادند.
نکته ی ظریف دیگر اینکه ابوبکر و عمر قبل از بیعت به صورت اعتراض گفتند: ولایت علی را از جانب خود می گویی یا دستور الهی
است؟! پیامبر صلی الله علیه و اله فرمودند: «از طرف خدا ورسولش است».
این اعتراض بیجا با توجه به سبقت آنان در بیعت- در حالی که سایر مردم بدون هیچ شک و شبهه ای بیعت می کردند- باطن منافقانه شان را برای تاریخ روشن ساخت.
جالب تر اینکه عمر بعد از بیعت این کلمات را بر زبان می راند: «افتخار برایت باد، گوارایت باد، ای پسر ابی طالب! خوشا به حالت ای اباالحسن، اکنون مولای من و مولای هر مرد و زن مؤمنی شده ای»!
