شعری از شافعی

شافعی شیخ سنت و پیشوای جماعت، مردی که یک فرقه عظیم از فرقه‏های چهارگانه ملت اسلام را رهبری می‏کند در فضیلت علی (ع) سخنی می‏گوید که علماء ارجمند امامیه این سخن را غلو و گزاف می‏شمارند و روا نمی‏دارند.

آقا علی (ع) را تا این پایه بستاید.

شافعی که خود پیرو سنت است عاشقانه و حتی عابدانه از آقا علی (ع) یاد می‏کند و می‏گوید:

لَوْ اَنَّ الْمُرْتَضی اَبْدی مَحَلَّهُ

لَخَرَّ النّاسُ طُرّا سُجَّدا لَهُ‏

وَ ماتَ الشّافَعی وَ لَیْسَ یَدْری

عَلیٌ رَبُّهُ اَمْ رَبُّهُ اللّهُ؟

آنچه شافعی گفت:

اگر علی مرتضی (ع) خود را آنطور که بود نشان می‏داد مردم

جهان همه در برابرش سر سجده بر زمین می‏گذاشتند، شافعی می‏میرد ولی نمی‏داند که خدای او الله است یا علی (ع).

شافعی در دوستی اهل بیت تا به حدی رسیده بود که به رفضش نسبت داده‏اند و او را محبوس نمودند و او در آن معنی شعری گفته است و یک بیت این است:

لَوْ کانَ رَفْضا حُبُّ آلِ مُحمّد

فَلَیَشْهد الثَّقلانِ اِنّی رافِضُ‏

اگر به محب آل محمد و علی رافضی می‏گویند پس شاهد باشند قرآن و عترت که من رافضی و شیعه هستم.

مگر که ذات خداوند عین ذات علیست

بگو صفات خدائی هر صفات علیست‏

ز عقل معرفتش خواستن ز بی‏عقلیست

ز عشق پرسش او کن که عقل مات علیست‏

به حکم آنکه من الماء کل شیئی حیّ

حیوة هستی هر چیز از حیوة علیست‏

خدا پرستی حق راست چهارده آیت

بجز نبی همه آیات بینات علیست‏

کتاب محکم مُنْزَل که خوانیش قرآن

حکم حق همه احکام محکمات علیست‏

شنیده تو اگر معجزات خضر و خلیل

حکایتی ز کرامات و معجزات علیست‏