وَسَمِعَ رَجُلًا یَقُولُ: «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ»
فقال علیهالسلام
إِنَّ قَوْلَنَا «إِنَّا لِلَّهِ» إِقْرَارٌ عَلى أَنْفُسِنَا بِالْمُلْکِ؛ وَقَوْلَنَا: «وَإِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» إِقْرَارٌ عَلَى أَنْفُسِنَا بِالْهُلْکِ.
امام علیه السلام شنید: مردى مىگوید: «إِنَّا لِلَّهِ وَإِنَّا إِلَیْهِ راجِعُونَ» فرمود: اینکه مىگوییم «إِنَّا لِلَّهِ» اقرار بر این است که ما مملوک خداییم واینکه مىگوییم «وَإِنَّا إِلَیْهِراجِعُونَ» اقرار بر این است که همه سرانجام از دنیا مىرویم (و به آخرت مىپیوندیم).(1)
1) سند گفتار حکیمانه:این کلام حکمت آمیز را با اضافاتى مرحوم ابن شعبه حرانى در کتاب تحف العقول (پیش از مرحوم سیّد رضى) آورده است و بعد از سیّد رضى، آمدى آن را در غررالحکم با مختصر تفاوتى ذکر کرده و در تحفالعقول مردى که در حضور على علیه السلام این سخن را آغاز کرد «اشعث بن قیس» شمرده شده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 92).
