و قال علیه السلام
إِذَا أَقْبَلَتِ الدُّنْیَا عَلَى أَحَدٍ أَعَارَتْهُ مَحَاسِنَ غَیْرِهِ، وَإِذَا أَدْبَرَتْ عَنْهُ سَلَبَتْهُ مَحَاسِنَ نَفْسِهِ.
امام علیه السلام فرمود:
هنگامى که دنیا به کسى روى آورد نیکىهاى دیگران را به او عاریت مىدهد و هنگامى که دنیا به کسى پشت کند نیکىهاى خودش را نیز از او مىگیرد.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:صاحب کتاب مصادر نهجالبلاغه از «مسعودى» نقل مىکند که «ضرار بن ضمرة» که از یاران نزدیک على علیه السلام بود روزى بر معاویه وارد شد. معاویه از او خواست تا اوصاف على علیه السلام را برایش شرح دهد او نیز اوصافى از آن حضرت را بر شمرد (همان چیزى که در حکمت 77 خواهد آمد) آنگاه معاویه گفت: بیشتر بگو. او نیز جملههاى دیگرى درباره آن حضرت نقل کرد از جمله گفت: «وَسَمِعْتُهُ یَقُولُ ذاتَ یَوْمٍ إنَّ هذِهِ الدُّنْیا إذا أقْبَلَتْ …» (مسعودى قبل از سیّد رضى مىزیسته است) بعد از سیّد رضى نیز قاضى قضاعى در کتاب دستور معالم الحکم و آمُدى در غررالحکم و نویسنده الآداب در کتاب خود این جمله را با تفاوتهایى نقل کردهاند (که نشان مىدهد از منبع دیگرى گرفتهاند). (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 11 و 12). این جمله نورانى در تحف العقول که قبل از نهجالبلاغه تألیف شده است نیز با تفاوتى در ضمن کلمات قصار على علیه السلام آمده است (تحف العقول، ص 382).
