و قال علیهالسلام
لَا قُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ.
امام علیه السلام فرمود:
هرگاه کارهاى مستحب به واجبات زیان برساند موجب قرب به خدا نمىشود.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:به گفته صاحب مصادر نهجالبلاغه، آمدى که بعد از سیّد رضى مىزیسته در کتاب غررالحکم این حکمت را چنین نقل کرده است: «إذا أضَّرَتِ النَّوافِلُ بِالْفَرائِضِ فَارْفُضُوها؛ هنگامى که نوافل به فرائض ضرر برساند آن را رها کنید». این تفاوت نشان مىدهد که آمدى آن را از منبع دیگرى گرفته است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 37).ولى گویا مرحوم خطیب صاحب مصادر از این موضوع غفلت کرده که در کلمات قصار نهجالبلاغه، کلمه 279 عین این عبارت «آمدى» آمده است.در کتاب تمام نهجالبلاغه این دو جمله با اضافات دیگرى که همه مربوط به همین مضمون و محتواست در ضمن وصیتنامهاى که براى اصحابش در زمینه تعلیم آداب دین و دنیا بیان فرموده ذکر شده است. عبارات آن چنین است: «إِذَا أَضَرَّتِ النَّوَافِلُ بِالْفَرَائِضِ فَارْفُضُوهَا لَاتَقْضُوا النَّافِلَةَ فی وَقْتِ الْفَریضَةِلکِنِ ابْدَؤُوا بِالْفَریضَةِ ثُمَّ صَلُّوا مَا بَدَا لَکُمْ فَإِنَّهُ لَاقُرْبَةَ بِالنَّوَافِلِ إِذَا أَضَرَّتْ بِالْفَرَائِضِ وَلَا یُصَلِّی الرَّجُلُ نَافِلَةً فی وَقْتِ فَریضَةٍ، وَلَا یَتْرُکُهَا إِلَّا مِنْ عُذْرٍ، وَلکِنْ یَقْضی بَعْدَ ذَلِکَ إِذَا أَمْکَنَهُ الْقَضَاءَ فَإِنَّ اللَّهَ- عَزَّ وَجَلَّ- یَقُولُ: (الَّذِینَ هُمْ عَلى صَلاتِهِمْ دائِمُونَ) یَعْنِی الَّذینَ یَقْضُونَ مَا فَاتَهُمْ مِنَ اللَّیْلِ بِالنَّهَارِ وَمَا فَاتَهُمْ مِنَ النَّهَارِ بِاللَّیْلِ …». (تمام نهجالبلاغه، ص 728).
