وقال علیه السلام وَقَدْ لَقِیَهُ عِنْدَ مَسِیرِهِ إِلَى الشَّامِ دَهَاقِینُ الْأَنْبَارِ، فَتَرَجَّلُوا لَهُ وَاشْتَدُّوا بَیْنَ یَدَیْهِ.
فقال علیهالسلام
مَا هَذَا الَّذِی صَنَعْتُمُوهُ؟ فَقَالُوا: خُلُقٌ مِنَّا نُعَظِّمُ بِهِ أُمَرَاءَنَا، فَقَالَ: وَاللَّهِ مَا یَنْتَفِعُ بِهَذَا أُمَرَاؤُکُمْ! وَإِنَّکُمْ لَتَشُقُّونَ عَلى أَنْفُسِکُمْ فِی دُنْیَاکُمْ، وَتَشْقَوْنَ بِهِ فِی آخِرَتِکُمْ. وَمَا أَخْسَرَ الْمَشَقَّةَ وَرَاءَهَا الْعِقَابُ، وَأَرْبَحَ الدَّعَةَ مَعَهَا الْأَمَانُ مِنَ النَّارِ.
این سخن را امام علیه السلام زمانى بیان فرمود که در مسیر حرکتش به شام کشاورزان و دهبانان شهر «انبار» با او ملاقات کردند (و به عنوان احترام) از مرکب پیاده شده و با سرعت پیش روى او حرکت کردند (و این مراسمى را که نشانه خضوع فوقالعاده در برابر امراى ستمگر بود انجام دادند).
امام علیه السلام فرمود:
«این چه کارى بود که کردید؟» عرض کردند: این رسوم و آدابى است که ما امیران خود را با آن بزرگ مىداریم. امام علیه السلام فرمود: به خدا سوگند زمامداران شما از این عمل بهرهاى نمىبرند و شما با این کار در دنیا مشقت زیاد بر خود
هموار مىسازید و در قیامت بدبخت مىشوید. چه زیانبار است مشقتى که به دنبال آن عقاب الهى باشد و چه پرسود است آرامشى که با آن امان از آتش دوزخ فراهم گردد.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:در کتاب مصادر نهجالبلاغه آمده است که قبل از مرحوم سیّد رضى، نصر بن مزاحم (متوفاى 202) در کتاب صفین آن را با تفاوتهایى (که بعداً اشاره خواهیم کرد) ذکر کرده است ولى مضمون هر دو یکى است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 34).اضافه بر این ابن اعثم کوفى (متوفاى 314) که قبل از سیّد رضى مىزیسته نیز آن را در کتاب فتوح آورده است. (تمام نهجالبلاغه، ص 651).
