و قال علیهالسلام
کَفَى بِالْقَنَاعَةِ مُلْکاً، وَبِحُسْنِ الْخُلُقِ نَعِیماً،وَسُئِلَ علیه السلام عَنْ قَوْلِهِ تَعَالَى:«فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً»، فَقَالَ: هِیَ الْقَنَاعَةُ.
امام علیه السلام فرمود:
مُلک قناعت براى انسان کافى است و حسن خلق به عنوان نعمت و از امام علیه السلام از تفسیر آیه «فَلَنُحْیِیَنَّهُ حَیاةً طَیِّبَةً» سؤال کردند
فرمود: «منظور قناعت است».(1)
1) سند گفتار حکیمانه:خطیب رحمه الله در مصادر مىگوید: جمله اول در غررالحکم با اضافهاى نقل شده که در نهجالبلاغه نیست (و نشان مىدهد از منبع دیگرى دریافت داشته؛ ولى در غررالحکم موجود در نزد ما فقط جمله «کفى بالقناعة ملکاً» ذکر شده است). سپس اضافه مىکند که جمله دوم که تفسیر حیات طیبه به قناعت است در بسیارى از کتب و تفاسیر از آن حضرت و از غیر آن حضرت نقل شده است. آنگاه اشاره به تفسیر على بن ابراهیم، فخر رازى، کشاف و امالى شیخ طوسى و ادب الدین و الدنیاى ماوردى و برهان سید بحرانى مىکند. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 184).
