و قال علیه السلام
أَزْرَى بِنَفْسِهِ مَنِ اسْتَشْعَرَ الطَّمَعَ، وَرَضِیَ بِالذُّلِّ مَنْ کَشَفَ عَنْ ضُرِّهِ، وَهَانَتْ عَلَیْهِ نَفْسُهُ مَنْ أَمَّرَ عَلَیْهَا لِسَانَهُ.
امام علیه السلام فرمود:
هر کس طمع را پیشه کند خود را حقیر کرده و کسى که ناراحتىهایش را (نزد این و آن بدون هیچ فایده) فاش کند به ذلت خویش راضى شده و آنکس که زبانش را بر خود امیر کند شخصیتش حقیر خواهد شد.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:این جمله به اضافه چهار جمله بعد از آن که خواهد آمد همگى در وصیتى که امام علیه السلام به مالک اشتر فرموده دیده مىشود و مرحوم صاحب کتاب تحفالعقول که قبل از سیّد رضى مىزیسته در شرح کلمات قصار على علیه السلام تمام آن را با تفاوتهایى آورده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 9) و این نشان مىدهد که بخشى از آنچه در بحث کلمات قصار نهجالبلاغه آمده جملههاى به هم پیوستهاى بوده است که مرحوم سیّد رضى به سبب معانى مستقلى که داشتهاند آنها را از هم جدا کرده است.
