و قال علیهالسلام
مَنْ أُعْطِیَ أَرْبَعاً لَمْ یُحْرَمْ أَرْبَعاً: مَنْ أُعْطِیَ الدُّعَاءَ لَمْ یُحْرَمِ الْإِجَابَةَ، وَمَنْ أُعْطِیَ التَّوْبَةَ لَمْ یُحْرَمِ الْقَبُولَ، وَمَنْ أُعْطِیَ الْاسْتِغْفَارَ لَمْ یُحْرَمِ الْمَغْفِرَةَ، وَمَنْ أُعْطِیَ الشُّکْرَ لَمْ یُحْرَمِ الزِّیَادَةَ.
امام علیه السلام فرمود:
کسى که توفیق چهار چیز را پیدا کند از چهار چیز محروم نخواهد شد: کسى که توفیق دعا یابد از اجابت محروم نمىگردد و کسى که توفیق توبه پیدا کند از قبول آن محروم نمىشود و کسى که توفیق استغفار یابد از آمرزش محروم نمىگردد و کسى که توفیق شکرگزارى پیدا کند از فزونى نعمت محروم نخواهد شد.(1)
مرحوم سیّد رضى مىگوید: تصدیق و تأیید این گفتار (درباره امور چهارگانه و نتایج آن) در قرآن مجید است. خداوند در مورد دعا مىفرماید: «مرا بخوانید تا شما را اجابت کنم»، درباره استغفار مىفرماید: «هرکس کار بدى انجام دهد یا بر خویشتن ستم روا دارد سپس از خداوند آمرزش طلب کند خدا را آمرزنده و مهربان خواهد یافت»، درباره شکر مىفرماید: «هرگاه شکر نعمت به جا آورید نعمت را بر شما افزون مىکنم»، و درباره توبه مىفرماید: «توبه (و بازگشت به رحمت خداوند) براى کسانى است که کار بدى از روى جهالت انجام مىدهند سپس به زودى توبه مىکنند و به سوى خدا باز مىگردند آنها کسانى هستند که خداوند توبه آنها را مىپذیرد و خداوند دانا و حکیم است»؛(قالَ الرَّضِیُّ وَتَصْدیقُ ذلِکَ کِتابُ اللَّهِ قالَ اللَّهُ فِی الدُّعاءِ: «ادْعُونِی أَسْتَجِبْ لَکُمْ» وَقالَ فِی الْإِسْتِغفارِ: «وَمَنْ یَعْمَلْ سُوءاً أَوْ یَظْلِمْ نَفْسَهُ ثُمَّ یَسْتَغْفِرِ اللَّهَ یَجِدِ اللَّهَ غَفُوراً رَحِیماً» وَقالَ فِی الشُّکْرِ: «لَئِنْ شَکَرْتُمْ لَأَزِیدَنَّکُمْ» وَقالَ فِی التَّوْبَةِ: «إِنَّمَا التَّوْبَةُ عَلَى اللَّهِ لِلَّذِینَ یَعْمَلُونَ السُّوءَ بِجَهالَةٍ ثُمَّ یَتُوبُونَ مِنْ قَرِیبٍ فَأُولئِکَ یَتُوبُ اللَّهُ عَلَیْهِمْ وَکانَ اللَّهُ عَلِیماً حَکِیماً»).
1) سند گفتار حکیمانه:صاحب کتاب مصادر نهجالبلاغه مىگوید: «از کسانى که این کلام شریف را قبل از سیّد رضى نقل کردهاند مرحوم صدوق در خصال است که با سند خود آن را (با تفاوتهایى) از امام صادق علیه السلام نقل مىکند (و به احتمال قوى منبع حدیث امام صادق علیه السلام نیز کلام امیر مؤمنان على علیه السلام است). قابل توجه اینکه ابن ابىالحدید در ذیل این کلام حکیمانه مىگوید: گرچه ظاهر کلام سیّد رضى این است که آنچه در ذیل آن آمده (وَتَصْدیقُ ذلِکَ کِتابُ اللَّهِ …) استنباطى است که سیّد رضى از آیات قرآن نموده؛ ولى در بعضى از روایات این چند جمله نیز جزء کلام امیرمؤمنان على علیه السلام ذکر شده است. (شرح نهجالبلاغه ابن ابىالحدید، ج 18، ص 331) از جمله تذکرة الخواص ابن جوزى این کلام را با تمام آنچه در ذیلش آمده از على علیه السلام نقل نموده و اشاره کرده است که اسناد آن براى اختصار حذف شده است». (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 120).از آن جالبتر اینکه خود مرحوم سیّد رضى در کتاب خصائص الائمة این کلام را با آنچه در ذیلش آمده همه را به عنوان روایتى از امام امیر مؤمنان علیه السلام نقل نموده است (خصائص الائمة، ص 103).مرحوم علامه مجلسى نیز در بحارالانوار گرچه این کلام را از نهجالبلاغه ذکر کرده اما ذیل آن را متصل با کلام امام علیه السلام آورده که نشان مىدهد نسخه نهجالبلاغه که در نزد او بوده جمله قال الرضى را نداشته است (بحارالانوار، ج 6، ص 37، ح 61).
