و قال علیهالسلام
طُوبَى لِمَنْ ذَلَّ فِی نَفْسِهِ، وَطَابَ کَسْبُهُ، وَصَلَحَتْ سَرِیرَتُهُ، وَحَسُنَتْ خَلِیقَتُهُ، وَأَنْفَقَ الْفَضْلَ مِنْ مَالِهِ، وَأَمْسَکَ الْفَضْلَ مِنْ لِسَانِهِ، وَعَزَلَ عَنِ النَّاسِ شَرَّهُ، وَوَسِعَتْهُ السُّنَّةُ، وَلَمْ یُنْسَبْ إلَى الْبِدْعَةِ.
امام علیه السلام فرمود:
خوشا به حال کسى که در نزد خود کوچک (و متواضع) است (و در نظر مردم بزرگ و عزیز) و کسى که کسب و کار او طیّب و حلال باشد و باطنش پاک و صالح، کسى که اخلاق او نیکو باشد و اموال اضافى خود را در راه خدا انفاق کند و کسى که سخنان زائد زبانش را نگه مىدارد و آزار او به مردم نمىرسد و آن کس که سنت براى او کافى است و بدعتى از او سر نمىزند.(1)
مرحوم سیّد رضى مىگوید: بعضى از مردم این کلام حکمتآمیز و همچنین کلامى را که قبل از آن است به رسول خدا صلى الله علیه و آله نسبت دادهاند.(قالَ الرَّضِیُّ: أقُولُ:وَمِنَ النّاسِ مَنْ یَنْسِبُ هذا الْکَلامَ إِلى رَسُولِ اللَّهِ صلى الله علیه و آله، وَکَذلِکَ الَّذی قَبْلَهُ).
1) سند گفتار حکیمانه:همانگونه که در اسناد حکمت 122 آوردیم، این کلام حکمتآمیز و کلام پیش، هر دو از پیغمبر گرامى اسلام صلى الله علیه و آله نیز نقل شده است که امیرمؤمنان على علیه السلام به مناسبت صداى خنده بلندى که از شخص بىخبرى شنید آن را بیان فرمود و چنان که خواهد آمد سیّد رضى نیز به این نکته توجه کرده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 110).
