وَتَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا یَضْحَکُ،
فقال علیهالسلام
کَأَنَّ الْمَوْتَ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا کُتِبَ، وَکَأَنَّ الْحَقَّ فِیهَا عَلَى غَیْرِنَا وَجَبَ، وَکَأَنَّ الَّذِی نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِیلٍ إِلَیْنَا رَاجِعُونَ! نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ، وَنَأْکُلُ تُرَاثَهُمْ، کَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ، ثُمَّ قَدْ نَسِینَا کُلَّ وَاعِظٍ وَوَاعِظَةٍ، وَرُمِینَا بِکُلِّ فَادِحٍ وَجَائِحَةٍ!
امام علیه السلام در تشییع جنازهاى شرکت داشت، صداى خنده بلند کسى را شنید،
پس امام علیه السلام فرمود:
گویى مرگ در دنیا بر غیر ما نوشته شده و گویى حق آن بر غیر ما واجب گشته و گویى این مردگانى را که مىبینیم مسافرانى هستند که به زودى به سوى ما باز مىگردند. ما آنها را در قبرشان جاى مىدهیم و میراثشان را مىخوریم (و چنان غافل و بىخبریم که) گویى بعد از آنها ما جاودانه مىمانیم بهعلاوه ما هر واعظ و اندرز دهندهاى را فراموش کردهایم در حالى که هدف حوادث
و آفات نابودکننده قرار گرفتیم (با این حال چه جاى غفلت و فراموشى و خنده و بىخبرى است؟!).(1)
1) سند گفتار حکیمانه:صاحب کتاب مصادر منابع این کلام حکمتآمیز و کلامى که بعد از آن مىآید را با هم آورده است و مىگوید: این دو گفتار حکیمانه گاهى به پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله نسبت داده شده و گاه به امیرمؤمنان على علیه السلام. از کسانى که این دو را از پیغمبر اکرم صلى الله علیه و آله روایت کردهاند ابوطالب مکى در کتاب قوت القلوب و یعقوبى در تاریخ خود و کلینى در روضه کافى و کراجکى در کنز الفوائد و ابونعیم اصفهانى در حلیة الاولیاء و ذهبى در میزان الاعتدال است و از کسانى که آن را از امیرمؤمنان على علیه السلام نقل کردهاند اضافه بر مرحوم سیّد رضى، على بن ابراهیم در کتاب تفسیرش و فتال نیشابورى در روضة الواعظین هستند. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 110-/ 112).
