و قال علیهالسلام
رُبَّ عَالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ، وَعِلْمُهُ مَعَهُ لَایَنْفَعُهُ.
امام علیه السلام فرمود:
چه بسیار دانشمندى که جهلش او را کشته، در حالى که علمش با اوست؛ اما به حالش سودى نمىبخشد.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:ابومخنف مورخ مشهور که سالهاى قبل از مرحوم سیّد رضى مىزیسته در کتاب الجَمَلَ شأن ورودى براى این گفتار حکیمانه بیان کرده است. وى مىگوید زمانى که «طلحه» و «زبیر» به همراهى «عایشه» از مدینه به سوى بصره (براى آتشافروزى جنگ جمل) حرکت کردند امیر مؤمنان على علیه السلام خطبهاى خواند و در آخر آن خطبه فرمود: «وَ إنَّهُما- یعنى طلحه و زبیر- لَیَعْلَمانِ أنَّهُما مُخْطِئانِ وَ رُبَّ عالِمٍ قَدْ قَتَلَهُ جَهْلُهُ وَعِلْمُهُ مَعَهُ لا یَنْفَعُهُ؛ این دو مىدانند که خطاکارند (ولى هواپرستى بر چشم بصیرت آنها پرده افکنده) و چه بسیار افراد دانایى که جهلشان آنها را کشته در حالى که علمشان با آنهاست و سودى از آن نمىبرند» در کتاب مصادر نهجالبلاغه بعد از بیان این داستان مىافزاید: مرحوم شیخ مفید در ارشاد نیز این کلام حکیمانه را نقل کرده و همچنین آمدى در غررالحکم. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4 ص 99).
