و قال علیهالسلام
خَالِطُوا النَّاسَ مُخَالَطَةً إِنْ مِتُّمْ مَعَهَا بَکَوْا عَلَیْکُمْ، وَإِنْ عِشْتُمْ حَنُّوا إِلَیْکُمْ.
امام علیه السلام فرمود:
آنگونه با مردم معاشرت کنید که اگر بمیرید بر مرگ شما اشک بریزند و اگر زنده بمانید به شما عشق ورزند.(1)
1) سند گفتار حکیمانه:مرحوم صدوق پیش از سیّد رضى این حکمت را ضمن وصیتى که امام امیرالمؤمنین على علیه السلام به فرزندش «محمد بن حنفیه» کرده است آورده و «سبط بن جوزى» که بعد از سیّد رضى مىزیسته آن را در کتاب تذکره خود با سند متصلى به «ابو حمزه ثمالى» ذکر کرده که نشان مىدهد آن را از جاى دیگر گرفته، زیرا سیّد رضى اشارهاى به سند این حدیث ننموده است همچنین شیخ طوسى در کتاب امالى از امام باقر علیه السلام آن را نقل نموده و مىنویسد هنگامى که امام امیر مؤمنان علیه السلام در حال احتضار بود فرزندانش حسن و حسین و محمد بن حنفیه و فرزندان خردسال خود را نیز دعوت کرد و وصیتهایى به آنها کرد و در آخرش جملهاى فرمود که شباهت با حکمت مورد بحث دارد و از آن نیز استفاده مىشود که شیخ طوسى آن را از منبع دیگرى به دست آورده است. (مصادر نهجالبلاغه، ج 4، ص 12).
