زمانى که گناه آشکارا انجام شود ابهت گناه شکسته مىشود و پرده حیا کنار مىرود و افراد در انجام گناهان کبیره جسور مىشوند. به همین دلیل در روایات اسلامى آمده است که گناه آشکار از گناه پنهان بسیار سنگینتر است همانگونه که در حدیثى از امام على بن موسى الرضا علیه السلام مىخوانیم:«الْمُذِیعُ بِالسَّیِّئَةِ مَخْذُولٌ وَالْمُسْتَتِرُ بِالسَّیِّئَةِ مَغْفُورٌ لَهُ؛ کسى که گناه خود را آشکار و منتشر مىکند
گرفتار خذلان مىشود و کسى که گناه را بپوشاند عفو خدا شامل او مىگردد».(1) حتى براى مبارزه با افراد جسور و حرمتشکن و متجاهر به فسق، اجازه غیبت داده شده است.
نیز به همین دلیل است که هرگاه گناه آشکار شود و مردم از آن باخبر گردند، دستور داده شده است که حد یا تعزیر آشکارا انجام شود تا ابهت گناه به جاى خود برگردد و پرده حیا در سطح عموم پاره نشود.
افشاگرى درباره گناهان اشخاص نیز آنها را جسور کرده و از حیاى آنها مىکاهد و گاه به جایى مىرسد که با زبان حال یا قال مىگویند: ما که رسواى جهانیم غم دنیا سهل است و آب که از سر گذشت چه یک قامت چه چند قامت.در حالى که اگر در این گونه موارد تغافل شود، کمک به حفظ حیاى آن گناهکار خواهد شد.
نیز به همین دلیل در تعلیمات اسلامى تکرار گناه صغیره به منزله گناه کبیره شمرده شده است، زیرا تکرار، سبب کم شدن زشتى گناه و پاره شدن پرده حیا مىشود.
1) کافى، ج 2، ص 428، ح 1.
