وصیّت پیش از مرگ

پس از آنکه ابن ملجم مرادى- لعنه‏الله- امیرالمومنین على علیه‏السلام را در سر نماز صبح با شمشیر زهرآلود از پاى درآورد، دو روز حضرت در بستر مرگ انتظار فرا رسیدن اجل خود را مى‏کشید، تا آنکه در بیست و یکم رمضان براى همیشه چشم

از جهان فرو بست. وصیت زیر را در لحظات واپسین زندگیش فرموده است:

وصیتم به شما این است که چیزى را همتا و شریک خدا قرار ندهید، و سنّت محمّد صلى الله علیه و آله را در بوته فراموشى ننهید. این دو ستون دین را بر پا نگه دارید، آن وقت مطمئن باشید که نه نکوهشى مى‏شنوید و نه در پیشگاه پروردگار خود سر شرمسارى فرود مى‏آرید. من تا دیروز یار و یاورتان بوده‏ام، و امروز مایه عبرتتان گشته در بستر مرگ غنوده‏ام. و شاید فردا همه را بدرود بگویم، و ره آخرت بپویم. اگر زنده ماندم که خونخواه خودم بى گمان خود هستم، و چنانچه تباه شدم که دیگر از این دنیا رستم. و چون ببخشم هر آینه بخشودگى مرا به حق تعالى نزدیک‏تر مى‏نماید، و خیال شما را هم راحت و نیکیهایتان را مى‏افزاید. پس، مى‏بخشم چه، در قرآن آمده است که: «آیا دوست ندارید خداوند شما را بیامرزد؟». به خدا سوگند على هر دم آماده مرگ و آرزوى دیدن او را دارد، و از هیچ پیش آمد ناگوارى که برایش روى بدهد نگران نیست و بدان وقعى نمى‏گذارد.

سید شریف رضى رحمه اللّه مى‏نویسد: «پیش از این در برخى از سخنان امام گوشه‏اى از این کلام آمده بود. ولى چون در اینجا چیزهائى بر آن افزوده شده است لذا تکرارش واجب گردید.