امام علیه السلام این وصیت را پس از بازگشت از جنگ صفین مرقوم فرمود:
این است آنچه بنده خدا على بن ابى طالب در باره دارائیش دستور مىدهد، و امیدوار است که خدا به او روى آورد و به بهشتش ببرد و امنیت و آرامش در درونش بنهد. این دارائى در اختیار حسن بن على خواهد بود که خود بطور شایسته از آن خواهد خورد
و در راه خیر هم انفاق خواهد نمود. و اگر پیش آمدى براى حسن روى داد و حسین زنده ماند، هر آینه او به کارها خواهد پرداخت و امور را مانند برادرش بمرحله اجراء خواهد رساند. و دو پسر فاطمه را از دهش على برابر دهشى است که به پسران دیگر على مىرسد، و این که من انجام این کار را به دو پسر فاطمه واگذار کردم براى خشنودى خدا و قصد قربت به رسول خدا و بپاس احترام او و گرامى داشتن خویشاوندى و تماس همیشگى با آن بزرگوار است. اما بشرط این که هر کدام عهدهدار این کار شدند مال را به همان وضع خود بگذارند، و تنها بهره آن را بدانگونه که مىدانند انفاق کنند و به این و آن مرحمت دارند. زنهار از نخلستان این روستاها بفروش نرود، تا هر آنکه گذرش به آنها مىافتد و جاشان را خالى مىبیند دچار اشکال و اشتباه نشود. و چنانچه کنیزکى از کنیزکانم- که به سراغ آنها مىرفتم- فرزندى داشت و یا باردار بود باید به پاى فرزندش بنشیند. چه او از آن فرزندش مىباشد، و اگر فرزندش مرد ولى خود او زنده ماند، که دیگر آزاد است. زیرا آن وقت سایه بردگى از سرش رفع مىگردد، و آئین پاک بدین ترتیب به او آزادى مىبخشد.
