در این اوضاع بحرانی معاویه در نامهای به امام -علیه‌السلام- چنین نوشت:
کشمکش میان ما طولانی شده و هر یک از ما خود را در تحصیل آنچه از طرف مقابل میطلبد حق میداند، در حالی که هیچ یک از طرفین دست طاعت به دیگری نمیدهد. از هر دو طرف افراد زیادی کشته شدهاند و میترسم که آینده بدتر از گذشته باشد. ما مسئول این نبرد بودهایم و جز من و تو کسی مسئول آن نیست. من پیشنهادی دارم که در آن زندگی و صلاح امت و حفظ خون آنان و آشتی دینی و کنار رفتن کینهها است و آن اینکه دو نفر، یکی از یاران من و دیگری از اصحاب تو که مورد رضایتاند، میان ما بر طبق قرآن حکومت
و داوری کنند. این برای من و تو خوب و رافع فتنه است. از خدا در این مورد بترس و به حکم قرآن رضا بده اگر اهل آن هستی.(1)
بلند کردن قرآن بر سر نیزه جز یک ترفند تبلیغاتی اختلاف انداز نبود و هرگز راه داوری قرآن را نمیآموخت، ولی معاویه در این نامه این ابهام را از سر راه برداشت و گزینش دو نفر از طرفین را مطرح کرد و در پایان نامه، با کمال وقاحت، امام -علیه‌السلام- را به تقوا و پیروی از قرآن دعوت نمود!
1) الاخبار الطوال، ص 191؛ وقعهی صفین، ص 493.
