امام علیه السلام در این کلمه حکمتآمیز به لغزشهایى اشاره دارد که گاه از اشخاص با شخصیت سر مىزند و همگان را توصیه مىکند از آن چشم بپوشند. مىفرماید: «از لغزشهاى افراد با شخصیت (و) جوانمرد چشمپوشى کنید، چرا که هیچ کس از آنها گرفتار لغزش نمىشود مگر اینکه دست خدا به دست اوست و او را بلند مىکند»؛ (أَقِیلُوا ذَوِی الْمُرُوءَاتِ عَثَرَاتِهِمْ، فَمَا یَعْثُرُ مِنْهُمْ عَاثِرٌ إِلَّا وَیَدُ اللَّهِ بِیَدِهِ یَرْفَعُهُ).
«اقیلوا» از ماده «اقاله» در اصل به معناى باز پس گرفتن معامله در جایى است که خریدار، پشیمان مىشود، سپس به هر نوع چشمپوشى اطلاق شده است.
«مروءات» جمع «مروءه» به معناى شخصیت و جوانمردى است.
«عثرات» جمع «عثره» به معناى لغزش و خطاست.
روشن است که هر انسانى- به جز معصومان علیهم السلام- در زندگى خود گرفتار لغزش یا لغزشهایى مىشوند. اگر آنها افراد با شخصیت و نیکوکارى باشند باید به موجب حسن اعمال و رفتارشان از این لغزشها چشمپوشى کرد؛ هر گونه نقل آن براى دیگران یا سرزنش یا بزرگنمایى کارى است خطا و بر خلاف انصاف و جوانمردى، زیرا خدا هم مدافع اینگونه افراد است. امام مىفرماید: هرگاه یکى از این افراد نیکوکار و با شخصیت به زمین بخورند خداوند فورا وى
را از زمین بلند مىکند و اجازه نمىدهد آبروى او برود.
از این جمله حکمتآمیز دو نتیجه مىتوان گرفت: نتیجه اول که در متن جمله آمده این است که لغزشهاى نیکوکاران و افراد پاک و با تقوا را باید نادیده گرفت و حسن ظنِ به آنها را نباید با این لغزشها به سوء ظن مبدل کرد. این همان چیزى است که در روایت معروف که به صورت ضرب المثل در آمده مىخوانیم: «الْجَوادُ قَدْ یَکْبُو» یا «قَدْ یَکْبُو الْجَوادُ» (اسب ارزشمند و کارآمد گاه ممکن است گرفتار لغزشى شود) و در بعضى از عبارات این جمله به آن افزوده شده که «الصَّارِمُ قَدْ یَنْبُو؛ شمشیر برنده نیز گاهى کارگر نمىشود».
نتیجه دومى که مىتوانیم از آن بگیریم این است که اگر راه تقوا و نیکوکارى و جوانمردى را پیش گیریم خداوند به هنگام لغزشها ما را تنها نمىگذارد و دست ما را مىگیرد و از زمین بلند مىکند و آبروى ما را حفظ مىنماید.
