امام علیه السلام با هشدارى بجا در این سخن کوتاه و گرانمایه به اهمیت هشدارهاى بجا و سودمند پرداخته مىفرماید: «کسى که تو را (از امورى که خطرناک است) بترساند همچون کسى است که به تو بشارت دهد (به امورى که مایه سرور و خوشحالى است)»؛(مَنْ حَذَّرَکَ کَمَنْ بَشَّرَکَ).
در مصادر نهجالبلاغه در ذیل این حدیث شریف افزون بر ذکر مدارک، نکته قابل ملاحظهاى آمده که مىگوید: تحذیر شناساندن انسان به چیزى است که مصلحت او در آن است و زیان و خطر را از او دفع مىکند و اینکه امام مىفرماید چنین کسى مانند کسى است که به تو بشارت مىدهد مفهومش این است که باید از این هشدارها همانگونه خوشحال شوى که از خبرهاى مسرتبخش خوشحال مىشوى و باید از چنین کسى همانگونه تشکر کنى که از بشارتدهنده تشکر مىکنى، زیرا او اگر خیر تو را نمىخواست به تو هشدار نمىداد و از افتادن در شر برحذر نمىداشت.
تحذیر به معناى ترساندن و هشدار دادن در برابر خطرات قطعى یا احتمالى است و تبشیر به معناى بشارت دادن در برابر پیروزىهاست. از آنجا که پرهیز از خطرات خود یک پیروزى بزرگ است امام مىفرماید: کسى که تو را از خطر و ضرر قطعى یا احتمالى برحذر مىدارد مانند کسى است که تو را بشارت دهد به
امورى که مایه خوشحالى توست.
بنابراین، دوستان خوب کسانى هستند که هم انسان را نسبت به پیروزىها دلگرم سازند و هم نسبت به خطرات آگاه نمایند و اینکه یکى از حقوق مؤمنان بر یکدیگر نصیحت شمرده شده اشاره به همینگونه هشدارهاست، بلکه گاه مىشود برحذر داشتن و هشدار دادن به خطرها اثرات مهمترى از بشارتها دارد، زیرا بشارتدهنده بسیار مىشود که به کارهاى نیک انجام شده و پیروزىها بشارت مىدهد، بشارتى که تغییرى در سرنوشت نخواهد داشت؛ ولى تحذیرکننده همیشه پیش از خطر هشدار مىدهد و چه بسا سبب برطرف شدن خطرات مهمى مىگردد.
پیام این گفتار حکیمانه مولا این است که هنگام ترساندن و برحذر داشتن نسبت به خطرات نه تنها ناراحت نشوید، بلکه آن را به منزله یک بشارت براى خود تلقى کنید.
در حدیثى در کتاب شریف کافى از امام باقر علیه السلام مىخوانیم که به یکى از یاران خود فرمود:«اتَّبِعْ مَنْ یُبْکیکَ وهُو لَکَ ناصِحٌ وَلا تَتَّبِع مَن یُضحِکَکَ وَهُو لَکَ غاشٍّ؛از کسى پیروى کن که تو را مىگریاند ولى خیرخواه توست از کسى که تو را مىخنداند اما به تو دروغ مىگوید و حقایق را وارونه نشان مىدهد، پیروى مکن».(1)
1) کافى، ج 2، ص 638، ح 2.
