امام علیه السلام در این کلام کوتاه حکمتآمیز اشاره به اسباب فزونى نعمت کرده مىفرماید: «روزى را به وسیله صدقه فرود آورید»؛(اسْتَنْزِلُوا الرِّزْقَ بِالصَّدَقَةِ).
منظور از رزق و روزى تمام مواهب الهى است که انسان در زندگى به آن نیاز دارد و معمولًا بر مواهب مادى از قبیل مال و املاک گوناگون اطلاق مىشود، هرچند درباره امور معنوى نیز به کار مىرود؛ مثلًا مىگوییم:«اللَّهُمّ ارْزُقْنَا الْایمانَ وَالْیَقینَ؛ خداوندا ایمان و یقین به ما روزى بفرما» ولى در کلام مورد بحث اشاره به مواهب مادى است.
منظور از «صدقه» هرگونه موهبت مادى است که بدون عوض و با انگیزه الهى در اختیار دیگرى قرار داده شود.
امام علیه السلام در این کلام نورانى رابطه نزدیکى میان صدقات و فزونى رزق و روزى بیان فرموده است. این معنا در روایات دیگر نیز با عبارات متفاوتى آمده است از جمله در حکمت 258 خواهد آمد که امام علیه السلام مىفرماید:«إذا أمْلَقْتُمْ فَتاجِرُوا اللَّهَ بِالصَّدَقَةِ؛ هر زمان فقیر و نیازمند شدید با دادن صدقه با خداوند معامله کنید».
در حدیث دیگرى از امام صادق علیه السلام مىخوانیم که به یکى از فرزندانش فرمود: از آن مالى که نزد تو بود چقدر باقى مانده؟ عرض کرد: فقط چهل دینار.
امام علیه السلام فرمود: برو و آن را به نیازمندان صدقه بده. عرض کرد: چیزى غیر از آن در بساط نیست. فرمود: مىگویم آن را صدقه بده خدا به جاى آن به ما مىدهد.سپس فرمود:«أَما عَلِمْتَ أنَّ لِکُلِّ شَیْءٍ مِفْتاحاً وَمِفْتاحُ الرِّزْقِ الصَّدَقَةُ؛ آیا نمىدانى هرچیز کلیدى دارد و کلید رزق صدقه است؟» پس برو و آن را در راه خدا به نیازمندان بده. فرزند امام این کار را کرد. ده روز نگذشته بود که از محلى چهار هزار دینار خدمت حضرت آوردند. امام علیه السلام فرمود: فرزندم! چهل دینار براى خدا دادى و خداوند چهار هزار دینار به ما داد.(1)
1) کافى، ج 4، ص 9، ح 3.
