امام علیه السلام در این گفتار حکیمانهاش به همه معصیتکاران هشدار مىدهد که از صبر الهى در مقابل معاصىشان مغرور نشوند. مىفرماید: «(از مجازات الهى) برحذر باش برحذر باش، به خدا سوگند آنقدر پردهپوشى کرده که گویى آمرزیده است»؛(الْحَذَرَ الْحَذَرَ فَوَاللَّهِ لَقَدْ سَتَرَ، حَتّى کَأَنَّهُ قَدْ غَفَرَ).
اشاره به اینکه یکى از صفات پروردگار، ستار العیوب بودن است. با رحمت واسعهاش گناهان پنهانى بندگان را افشا نمىکند تا آبروى آنها در نزد دوست و دشمن ریخته نشود شاید بیدار شوند به سوى خدا باز گردند و از گناهان خویش توبه کنند و دست بردارند. اما بسیار مىشود که افراد از این لطف و رحمت الهى سوء استفاده مىکنند و گمان دارند گناهى نکردهاند یا اگر گناهى مرتکب شدهاند خداوند بدون توبه آنها را مشمول عفو خود قرار داده است.امام علیه السلام در اینجا هشدار مىدهد که از این لطف و عنایت الهى مغرور نشوید به خصوص اینکه ممکن است این از قبیل نعمتهاى استدراجى باشد یعنى خداوند گروهى از گنهکاران را لایق عفو و بخشش نمىبیند؛ آنها را به حال خود رها مىکند تا مجازاتشان را به تأخیر بیندازد تا پشتشان از بار گناه سنگین شود و آنگاه به شدت آنها را گرفته و مجازات مىکند.
در ضمن این سخن درسى است براى بندگان که آنها هم ستار العیوب باشند
و به محض اطلاع از گناهان پنهانى کسى، به افشاگرى برنخیزند و آبرویش را نریزند و به او مجال اصلاح خویشتن و توبه دهند.
اضافه بر این کمتر کسى است که عیب و خطایى در پنهان نداشته باشد اگر باب افشاگرى گشوده شود، همگان نسبت به یکدیگر بىاعتماد مىشوند و سرمایه اصلى جامعه که اعتماد است از دست مىرود.
