شدت نبرد و فشار جنگ عرصه را بر شامیان تنگ ساخت و آتش افروزان جنگ برای تسکین دیگران ناچار شدند که خود نیز گام به میدان نهند تا زبان مخالفان را کوتاه سازند. عمرو عاص دشمنی داشت به نام حارث بن نصر که اگر چه هر دو شاگرد یک مکتب بودند اما بدخواه یکدیگر به شمار میرفتند. حارث در سرودهی خود از عمرو انتقاد کرد که وی چرا در مبارزه با علی شرکت نمیکند و فقط دیگران را روانهی میدان میسازد. اشعار او در میان سپاه شام منتشر شد و عمرو ناچار گردید، ولو برای یک بار، در میدان نبرد با امام رو به رو شود. ولی این روباه میدان سیاست، در
میدان نبرد نیز حیلهگر بود. وقتی با امام -علیه‌السلام- مواجه شد آن حضرت به او مهلت نداد و با فشار نیزه او را نقش زمین کرد. عمرو که از جوانمردی امام آگاه بود فوراً با کشف عورت خود، امام را از تعقیب خود منصرف کرد و امام چشم خود را فرو بست و از او روی برگرداند.(1)
1) وقعهی صفین، ص 423؛ شرح نهجالبلاغهی ابنابیالحدید، ج 6، ص 313؛ اعیان الشیعه، ج 1، ص 501.
