زهرهی مردم شام از شجاعت بی همتای امام -علیه‌السلام- در میدان نبرد آب شده بود. معاویه، که از بالای تپهای اوضاع را مشاهده میکرد، بی اختیار به نکوهش مردم شام پرداخت و گفت: نابود شوید؛ آیا در میان شما کسی نیست که ابوالحسن را به هنگام مبارزه یا از طریق ترور یا به وقت آمیختن دو سپاه با هم و در پوشش گرد و غبار از پای درآورد؟ ولید بن عتبه، که در کنار معاویه ایستاده بود، به او گفت: تو
به این کار از دیگران اولی هستی. معاویه گفت: علی یک بار مرا به مبارزه دعوت کرد، ولی من هرگز به میدان او نمیروم، چه سپاه برای حفظ فرمانده است. سرانجام بسر بن ارطاة را تشویق به مقابله با امام -علیه‌السلام- کرد و گفت: با او در گرد و غبار به مقابله برخیز. پسر عموی بسر، که تازه از حجاز وارد شام شده بود، او را از این کار بازداشت، ولی بسر به سبب قولی که به معاویه داده بود روانهی میدان شد و در حالی که در پوششی از آهن فرو رفته بود علی -علیه‌السلام- را به مبارزه دعوت کرد. ضربت نیزهی امام -علیه‌السلام- او را نقش بر زمین ساخت و او همچون عمرو عاص دست به کشف عورت خود زد و امام از تعقیب او منصرف شد.(1)
1) وقعهی صفین، ص 459.
