قثم بن عباس بن عبدالمطلب مردى نیک و از یاران نزدیک و مورد اعتماد على علیهالسلام بشمار مىرفت. هنگامى که از طرف آن حضرت فرماندار مکه بود معاویه گروه زیادى از شامیان را زیر پوشش حج به خانه خدا فرستاد، تا مردم را ضد مولاى متقیان برانگیزند و به اطاعت و پیروى از خودش فرا خوانند. چون این خبر به کوفه رسید امیرمرمنان بىدرنگ نامه زیر را براى هشیارى قثر نوشت:
اما بعد، چشم و گوش من در بلاد مغرب(1) در گزارش خود نوشته است: «معاویه گروهى از مردم سیه دل و کوته نظر و ناشنواى شام را که حق را از راه باطل مىجویند و در معصیت خالق از مخلوق پیروى مىکنند و به بهانه دین مىکوشند تا شیر دنیا را بدوشند، و نسیه آن را که ویژه
نیکان و پرهیزکاران است به نقدش ارزان مىفروشند، به نام حج به مکه گسیل داشته.» با این که عاقبت پاداش نیکى را نیکوکار و سزاى بدى را بد کردار مىبرد، اما تو باید مسئولیتى را که بر عهده دارى با ارادهاى سخت و خلل ناپذیر، و هوش و خرد و تدبیر، و با پیروى از سلطان و فرمانبردارى از امام خود، انجام دهى، و بر کارشکنیهائى که در قلمروت مىشود حدى بنهى. ولى مبادا کارى کنى که پشیمانى ببار آرد، و نامت را به بدى بر سر زبانها گذارد. زنهار هنگامى که در نعمت و خوشى غوطهورى سرمست و شادمان مشو، و چون با بدبختى و بیچارگى روبرو گشتى پایدارى کن و زود از جا در نرو، و السلام.
1) منظور، از بلاد مغرب اقالیم و شهرهائى بود مانند شام و غیره که در مغرب کوفه، مرکز اسلام قرار داشتند.
